La vida es una constante búsqueda... y a ti te encontré en la calle.

viernes, 1 de marzo de 2019

Casa dos Espellos #1

Que é a Casa dos Espellos?
"Revista poliédrica da cultura galega, nace ca mesma vontade ca que Don Juan García Naveira construíu dita Casa no Parque do Pasatempo.
Se o Parque pretendía ser un alegato ao coñecemento e á educación -nunha das moitas narrativas que nos pode aportar o lugar- a Casa dos Espellos era un dos divertimentos deste xardín no que o visitante atopaba unha realidade deformada dende diferentes puntos de vista, con espellos cóncavos e convexos que devolvían unha imaxe real e ao mesmo tempo diferente do que tiñamos diante.
É por iso que cremos necesario a publicación desta Revista de carácter científico, onde teñan cabida moitos deses traballos que nos aporten novas visións sobre todo o mundo que xira baixo os nosos pés. Novos puntos de vista e novas formas de narrar todo o que está a acontecer."

  Moito queda dito con este texto. So añadir que tiven a sorte de participar nesta revista de investigación con total liberdade creativa, pode que fora o traballo de deseño ao que máis cariño lle adiquei, por cercano, por realizarse con amigos e por ser unha das propostas que máis admiro en torno ao meu amado Pasatempo, a obsesión deste Quijote no que a vida me transformou.
  O compañeiro de loitas pasatiemperas, Ángel Arcay, deixoume presenciar o parto da súa filla. Fun encargado de maquetar, deseñar e aportar ilustracións que desen cor ás portadas de cada artigo. Subirei as imaxes que creei a maiores das portadas, explicando algo de todas elas, por simple diario de abordo onde deixar anotadas esas ideas que perseguín en cada caso, pero tamén por si a alguén lle interesase unha merda o que pode maquinar este humilde ilustrador (o de humilde é mentira, son todo ego)

Ilustraciones para la Agenda 2019 Grade D´Marco

   Un antiguo jefe de mi otra vida, la vida de aquel Josiño aparejador que hacía casitas, decía que teníamos que parecer profesionales, en fin, debería de hablar por él, la verdad. Trabajar con gente que haga cosas con un acabado profesional es un jodido placer para un ilustrador medio TOC como yo, que, sin serlo, disfruta de las cosas bien rematadas, con buenos acabados y con correcciones que pulan el resultado final. El parto fue duro, pero Grace, la madre del proyecto, logró hacer un trabajo muy chulo. Tanto las ilustraciones como el curro en illustrator (el paraíso del TOC hecho software) dio fruto a una agenda xeitosa.